·    Imię: Venlee
·    Przydomek: Celebél - Srebrna Gwiazda
·    Wiek: -
·    Rasa: Elf
·    Klasa: Wieszcz
·    Pochodzenie: Lórien
·    Wygląd:
Venlee, jak każdy mieszkaniec lasów Lórien, emanuje tajemniczością, rozwagą i pięknem.
Na jej łagodnym, jasnym licu o regularnych rysach maluje się spokój, zaś bladozielone oczy zdają się być jak gwiazdy – pełne energii i wewnętrznego światła. Usta o barwie dojrzałej jarzębiny zazwyczaj pozostawia w naturalnym półuśmiechu tak, jakby właśnie usłyszała dobry dowcip, a nie wypadało się głośno roześmiać.                     
Pod prostymi, gęstymi włosami w kolorze białego złota elfka próbuje skryć swe nadzwyczaj długie, spiczasto zakończone uszy, co jeszcze nigdy się nie udało. Jej uczesanie nigdy nie jest wymyślne: rozpuszczone włosy, długie poza pas. W czasie uroczystości nakłada na nie srebrny diadem.                                        
Twarz Venlee mogłaby się wydawać idealna, gdyby nie małe znamię w kształcie przypominającym pióro, znajdujące się pod lewym okiem. Mimo tego, że jest prawie tej samej barwy, co skóra, nienaturalnie rzuca się w oczy, jak gdyby tylko po to istniało.
Jej bladą szyję oplata finezyjny srebrny naszyjnik z zawieszką w kształcie lecącego smoka, którego oko stanowi kryształ widmowy, z fioletowym „fantomem”.
Wąskie ramiona Venlee zazwyczaj pozostają odkryte, niższe partie ciała skrywa zwiewna biała szata z rozkloszowanymi rękawami, w czasie wypraw zastępowana ciemnozielonym gorsetem z podobnej do aksamitu tkaniny oraz krótką spódniczką w barwie przypominającej heban, z tego samego wygodnego materiału. Po ojczystej ziemi elfka spaceruje boso, w innym wypadku zakłada brązowe, profilowane sandały. Na lewej ręce nosi łańcuszek , do którego można przypiąć wszystkie niezbędne przedmioty małych wymiarów. Natomiast prawie przedramię zdobi szeroka opaska z motywem roślinnym, wykonana ze srebra. Kciuk u lewej ręki zwraca uwagę dość dużym sygnetem o ametystowym oczku. Najciekawszą ozdobą są kolczyki. Dwa zwykłe srebrne koła nie wyróżniają się niczym ciekawym, jednak trzeci, zrobiony z tego samego metalu, posiada kamień, który zmienia barwę adekwatnie do pogody.
Swój niezbędny ekwipunek przechowuje w torbie założonej na prawe ramię, utkanej przez najlepszych rzemieślników, co stanowi o jej trwałości.
Venlee jest średniego wzrostu, jak na elfkę, mimo to porusza się z wprost nadzwyczajną gracją, każdy jej krok przypomina dziwny, zaklęty taniec, który w czasie wypraw zmienia się w ledwo słyszalne stąpnięcia. Jednak w czasie bali Venlee nie potrafi tańczyć, wychodzi jej to tylko spontanicznie. Nikt nie potrafi rozwiązać zagadki tego paradoksu.
Bardzo rzadko używa gestykulacji, samo brzmienie jej głosu przykuwa uwagę. Czysto i dźwięcznie wymawia sylaby, jednak nie tak śpiewnie, jakby się tego można było spodziewać po mieszkańcu Lórien. Natomiast recytowanie poezji wychodzi jej wspaniale. Mimika też zdaje się być elfce obca, jej twarz ma zawsze ten sam spokojny wyraz, którego nikomu nie udało się zburzyć. 

·    Charakter:
Venlee ma bardzo duży temperament, w porównaniu do innych elfów z Lórien. Mimo iż jej twarz ma zawsze ten sam spokojny wyraz, w zielonych oczach widać prawdziwą burzę emocji. Nigdy nie podnosi głosu, jednak nieważne, czy zadowolona czy smutna – w jej wypadku oczy to zwierciadło duszy.
Można również powiedzieć, że ma tupet. Nie boi się krytykować innych elfów, może dlatego, że ma wysoką pozycję w Lórien, a może jest po prostu szczera. Jednak na decyzje Galadrieli zawsze patrzy przychylnym okiem.
Lubi otaczać się pięknymi rzeczami, nie jest skromna. Mimo to, nigdy nie posunęła się do materializmu. W ważnej sprawie potrafi się wyrzec wszystkiego, oprócz sztyletu, który jest dla niej jedną z ważniejszych rzeczy oraz... maleńkiego tomiku poezji, który pozwala jej odreagowywać, chociaż wszystkie utwory w nim zawarte zna na pamięć, a okładka czasy świetności dawno ma za sobą.
Priorytetem w życiu Venlee jest dobro elfów i świata. Zawsze stara się uczynić coś pożytecznego dla innych, co nie znaczy, że nie potrzebuje z rzadka czasu dla siebie. Nie jest też do końca bezinteresowna, za szczególnie trudne misje żąda wynagrodzenia w  postaci kolejnej książki do swojej kolekcji. Oczywiście, nie uważa, że jest w stanie sama ze wszystkim poradzić, więc nie ma oporów przed prośbą o pomoc, ani nie waha się jej udzielić. Mimo tego, nie straciła dumy typowej dla elfów, najbardziej widać to w jej postawie i stosunku dla nieprzyjaciół.
Zawsze stara się doceniać przeciwnika, uważa, że większość stworzeń może mieć jakiegoś asa w rękawie, nawet jeśli są niepozorne. Tym samym szanuje przedstawicieli wszystkich nacji, nie ma nic przeciwko krasnoludom. Uważa, że każdy ma swoje miejsce we Wszechświecie, nawet ci mali, brodaci górnicy i nie należy ich z tego powodu dyskryminować. Dzięki swojej postawie zyskała ich przychylność, do tego stopnia, że krasnoludy nauczyły ją swojego tajemnego języka – Khuzdul. Najbardziej irytują ją młodzi rycerze z Gondoru, pełni pychy i buty, którzy zdają się tylko zauważać piękne panny oraz zadziwiająco dużo przeciwników na bitwach. Nie pała sympatią także do kilku królów, którzy się poddali w walce o swój kraj lub nie umieją go prowadzić.
Interesują ją zwierzęta, ich zwyczaje i upodobania. Dzięki wnikliwej obserwacji poznała także ich słabe punkty. Nigdy nie zabiła żadnej bestii, w najgorszym wypadku ogłuszyła ją. Zwierzęta instynktownie wyczuwają, że elfka nie chce zrobić im krzywdy, dlatego nie uciekają przed nią. Mimo tego, smoki uważa za najbardziej zajmujące. Uwielbia o nich czytać, tylko raz spotkała prawdziwego.
Najbardziej przerażającą dla Venlee wizją jest brak swojego przytulnego kąta z biblioteczką, do którego zawsze może wrócić po długiej wyprawie i Siły Ciemności, które oprócz mieszkania mogą zniszczyć cały świat. Może brzmi to absurdalnie, jednak elfka doskonale zdaje sobie sprawę z zagrożenia jakie istnieje, stara się jednak nie dopuszczać do siebie pesymistycznych myśli.
Venlee jest bardzo kochliwa, podoba się jej prawie każdy napotkany elf lub przystojniejszy człowiek, jednak w głębi serca pozostaje wierna swojemu wybrankowi, o którym niewiele wiadomo. Może to jego kosmyk został wpleciony w srebrną bransoletkę...?
·    Ekwipunek:
Torba:
-    składany scyzoryk
-    kilka pergaminów
-    pióro
-    kałamarz
-    hubka
-    krzesiwo
-    mapa
-    sztylet Nir Elbereth, srebrny [oczywiście] z bogatą zdobioną rękojeścią
-    sakiewka z pieniędzmi
-    komplet trucizn w maleńkich fiolkach [jedna kropla i zgon, mwah]
-    książka o tytule „Bestiariusz – co powinieneś wiedzieć”, pięknie iluminowana
-    tomik poezji
-    kilka zwoi z zaklęciami
-    pamiętnik/dziennik
-    czarna opończa z kapturem na chłodne dni, pięknie kontrastująca ze skórą
-    kula wizji

Na plecach:
-    kołczan [20strzał]
-    długi łuk, oczywiście, elficki ^^

Bransoletka:
-    kosmyk czyichś czarnych włosów
-    słabo świecący w ciemnościach kamyk

·    Cechy:
·    Siła - dobrze
·    Kondycja – słabo
·    Inteligencja – bardzo dobrze
·    Mądrość - wybitnie
·    Zręczność – przeciętnie
·    Charyzma – przeciętnie

·    Umiejętności:
·    Walka Bez Broni - wybitnie
·    Bestiarstwo - dobrze
·    Język Obcy (Khuzdul) – bardzo dobrze
·    Żegluga - dobrze
·    Czytanie Myśli - dobrze
·    Tkactwo – słabo
·    Walka Kombinowana – słabo

·    Talenty:
·    Ścisły Umysł
·    Inwencja Własna

http://img517.imageshack.us/img517/9281/elf36ao7im4.jpg
Nie o taki efekt mi chodziło, ale będzie...

Ostatnio edytowany przez Saph (2008-10-04 17:16:26)